คมกริบ บาดลึก
ไร้เสียงเข้าถึง
สงบแต่ไม่สุข
สบายแต่ไม่นิ่ง
วิญญาณผดพัง
พลังหดหาย
เพราะที่ที่ฉันอยู่มีแต่ความเงียบ
คณาพร 🙂
………………………………….
ถ้าคุณอยากรู้จักฉัน
ความเงียบของฉัน ได้บอกคุณแล้ว
ถ้าคุณจะถามคำถามนี้กับฉัน
ความเงียบของฉัน ก็ได้ตอบคุณไปแล้ว
ถ้าคุณจะรักฉัน
ได้โปรดอย่าทำร้ายความเงียบของฉัน
ด้วยคำพูดของคุณ
นที :]
เป็นช่วงเวลาสั้นๆ ในหลายๆ ครั้ง
แค่เผลอไปในช่วงเวลานั้น
ฉันแค่เพียงปล่อยใจตามไปไม่ฝืนขัด
เพาะคิดว่ามันชัดเจน
ความจริงในตอนนั้น
คือคามรู้สึกที่จริงชัดที่สุด
มากกว่าตอนนี้ที่ฉํนเข้าใจ
อย่าปล่อยให้การมองกลับไป
ทำลายความรู้สึกที่จริงชัดในตอนนั้น
ที่เหมือนว่าคุณกำลังจะลืมมันไป ด้วยเวลา
คุณไม่ได้เข้าใจอะไรมากขึ้น
คุณแค่ไม่ได้อยู่ตรงนั้น
เวลานั้น และรู้สึกแบบนั้นแล้ว
เงาของอดีตยังคงคละคลุ้งเคลื่อนไหว
กาลเวลาไม่ได้ช่วยทำให้มันจางหายไป
เหมือนควันไฟที่ลอยล่องจากก้านไม้ขีด
หากแต่ยังคงวนเวียนอ้อยอิ่งอยู่เบื้องหน้า
ราวกับว่าเมื่อไม่นานมานี้เอง
เฝ้าคอยย้ำเตือนความรู็สึก ความต้องการ
ที่ทรมานเจ็บปวดจากวันวานอยู่เสมอ
และมันก็คงเป็นอย่างนั้น
หากมันยังทำให้ฉันมองไม่เห็นอะไร
ในไอหมอกที่เศร้าและสวยงามนั้น
ฉันอยากเพียงคิดว่าฉันแค่ฝันไปเท่านั้น
เมื่อแสงอาทิตสาดส่องฉันคงจะมองเห็นหนทาง
ลืมตาอีกครั้งค้นพบความจริง
ในมุมนึงของร้านกาแฟเล็กๆ
บทสนทนาของใครบางคน
ปลิวผ่านหูฉันไป
คำพูดแล้วคำพูดเล่า คนแล้วคนเล่า
ฉันไม่รู้ว่าพวกเขาพูดอะไรกัน
ฉันไม่รู้ว่าพวกเขารู้สึกอะไร
ฉันไม่อาจตอบได้
เหมือนที่พวกเขาไม่รู้จักฉัน
มันก็เป็นเรื่องธรรมดา
แต่ทำไมฉันจึงรู้สึก
หรือเพียงเพราะฉัน
พูดคุยกับตัวเองเพียงลำพัง
ฉันมีความฝันไต้หลังคาสีส้มสดใส
ฉันร้องเพลงไต้หลังคาสีส้มสดใส
ฉันมีความรักไต้หลังคาสีส้มสดใส
ฉันเห็นเธอจากไปไต้หลังคาสีส้มสดใส
ฉันยิ้ม หัวเราะ ร้องไห้ ไต้หลังคาสีส้มสดใส
ฉันหลับและตื่นไต้หลังคาสีส้มสดใส
ฉันมีชีวิตที่น่าสนใจไต้หลังคาสีส้มสดใส
ฉันกำลังเดินต่อไปไต้หลังคาสีส้มสดใส
ฉันไม่รู้ว่าที่ใด แค่ดวงอาทิตกำลังจะจากไป
และพาหลังคาสีส้มสดใสของฉันจากไปอีกวัน
.
ฉันนั่งอยู่บนรถไฟขบวนหนึ่ง ในเวลาโพล้เพล้
รถวิ่งไปตามราง ความเร็วปานกลางสม่ำเสมอ
ปล่อยลมตีสัมผัสใบหน้าแสนสบาย
เหลือบเห็นแสงไฟอยู่ไกลๆ
ส่องสว่างระยิบระยับสวยงาม
ไกล ไกล ไกล ไกล และไกลออกไป ไร้ระยะทางคาดเดา
ที่ฝั่งนั้นมีอะไรอยู่ ผู้คนทำอะไรกันอยู่
มีเรื่องราวอะไรกันอยู่ภายใต้แสงไฟนั่น
เดาไปเถอะ เดาให้ตาย ไม่มีวันล่วงรู้
เพราะรถไฟขบวนนี้ ไม่ได้วิ่งไปที่แห่งนั้น
แต่ถอยพาฉันออกไปไกลยิ่งกว่าเดิม
หันกลับมามองไปทางที่ฉันกำลังมุ่งไป
ทำไมฝั่งนี้มืดมิดเสียจริง..
.
.
ไม่มีเห็นหนทางให้เดิน
ไม่มีสะพานให้ข้ามไปอีกฝั่ง
ไม่พยายามจำ
ไม่พยายามลืม
ไม่อยากคิดหาเหตุผล
ไม่ใช่ว่าเพราะไม่ยอมใช้ชีวิต
แต่เพราะชีวิตมันยากและซับซ้อนมากเหลือเกิน
.
.
….อยู่กลางทุ่งโล่ง….
เคลื่อนตัวไปอย่างเชื่องช้า
ก้อนเมฆกลมโตสีเทา
ระบายความเศร้าที่เก็บไว้ภายใน
สู่หัวใจที่อ่อนไหวของใครบางคน
เปียกปอนและหนาวเหน็บ
อย่างเชื่องช้าทรมาน
จนกว่าจะหยุดลมหายใจ
และก่อกำเหนิดขึ้นอีกครั้ง
ภายไต้ก้อนกลมโตสีเทา
ไม่มีวันสิ้นสุด…
สายลมแห่งป่าโบราณ กลิ่นแห่งความหลงไหลแบบปละหลาด
พัดผ่านปลายจมูก เส้นผม และวิญญานของฉัน เหนือต้นสนสูงใหญ่
ยูนิคอนสีขาวบริสุทธิ์กำลังพาฉันบินไป แต่ไม่รู้ที่ใด
บอกฉันเพียงแค่หลับตา ปล่อยใจให้ล่องลอยไป…
เสียงเพลงแห่งความเงียบที่ฉันเคยรู้จัก
ภาพแห่งความฝันที่ฉันเคยฝันถึง
บัดนี้ เป็นจริงในความฝันอีกครั้ง ภาพที่สวยงามที่สุด
ที่ดวงตาของฉันไม่อาจจะมองความสวยงามของมันออกมาได้หมด
ความงามที่ชัดเจน ในความไม่ชัดเจน
ม่านแสงและละอองหมอกลึกลับ น่าหลงไหล
ฉันหลับตาลงอีกครั้ง พร้อมเสียงเพลงแห่งความเงียบที่คุ้นเคย
เพื่อฝันถึงภาพนั้นอีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง…
เป็นเวลาที่ค้างคาวทั้งโลกกำลังเอาฟืนที่เก็บในป่ามาได้
บินไปไกลแสนไกลฝากไว้บนดวงดาวไม่มีชื่อ
เพื่อกำนัลแด่ดวงอาทิตย์ที่ไม่ส่องแสงลงมาตลอดเวลา
และเพื่อเป็นเชื้อเพลิงของการเดินทางอันแสนสั้นของวันใหม่หนึ่งวัน
มันเป็นเวลาที่ฉันควรจะตื่นจากการหลับไหล
แต่ฉันยังคงนอน และฝันถึงเธออยู่…
แต่ฉันบอกเธอไม่ได้หรอกถึงความฝันของฉัน
ภาพมันชัดเจนจนฉันไม่อาจคิดว่ามันเป็นแค่ความฝัน
ฉันไม่อาจจะอธิบายมันใด้เลยซักนิด
หรือถ้าฉันเคยขี่แมลงปอบินเหนือทุ่งดอกไม้นั้น
ฉันคงจะบอกเธอได้ว่ามันสวยงามอย่างไร…
Between The Lines Words 